Wszyscy jesteśmy różni i, spójrzmy prawdzie w oczy, czasami wszyscy jesteśmy trochę dziwni. Dlaczego więc wszyscy udajemy, że nie jesteśmy?
Wszyscy tam byliśmy. Trwa rozmowa, a wszyscy kiwają głowami i zgadzają się na to lub tamto, i chociaż twój wewnętrzny głos krzyczy „Zdrajca!”, Kiwasz głową i udajesz, że się zgadzasz, kiedy nie.
To normalne, prawda? Może. Ale czy to prawda?
Prawdopodobnie częściej, niż chcielibyśmy przyznać, nie zgadzamy się z naszymi prawdziwymi uczuciami, aby się dopasować, dogadać, nie robić fal lub wydawać się dziwnymi. Wygląda na to, że zaakceptowaliśmy fakt, że w życiu wiele razy trzeba to zrobić, więc robimy to… ale za jaką cenę?
Czy możesz być najpiękniejszy, nawet nie zdając sobie z tego sprawy?
ŹródłoTeraz może się to wydawać nieco podglądaczkowe, ale zostań ze mną. Nie wiem o tobie, ale uwielbiam widzieć ludzi w tych chwilach, kiedy myślą, że nikt nie patrzy. Gdy tylko na jakiś czas są odłączeni od świata i sami. Jak bardzo się różnią: uczciwość w swoich działaniach i reakcjach, ponieważ nie dostrzegają publiczności ani żadnego osądu. Jest całkiem piękny i przez to prawie przez chwilę się w nim zakochujesz.
Następnie, jakby wychodząc z transu, wracają do miejsca, w którym się znajdują, rozglądają się i zaczynają „zachowywać się” tak, jak im się wydaje, ponieważ ktoś prawdopodobnie patrzy. Nagle zniknęło to interesujące, niestrzeżone „coś”, co tam było.
Miałem ogromne szczęście podróżować i mieszkać w kilku różnych krajach i zanurzyć się w różnych kulturach. Coś, co zawsze mnie wyróżniało, to to, że ludzie, bez względu na to, jak i gdzie zostali wychowani, wydają się silnie czuć, że muszą się dopasować. Zazwyczaj oznacza to tłumienie najdziwniejszych i najwspanialszych części siebie - w niektórych przypadkach na całe życie .
Czy zaryzykowanie tego wszystkiego i bycie w pełni zaskoczonym naprawdę skończy się katastrofą? Co tak naprawdę grozi, gdy odsłonimy nasze dusze, aby wszyscy mogli je zobaczyć?
Co więc rozdajemy, gdy przechodzimy przez życie, rozdrabniając się w prawdziwych chwilach, tygodniach, latach udając, że się zgadzamy, dopasowujemy? Kiedy dziwne, interesujące i wyjątkowe wnętrze nas ukrywa się w cieniu, wychodząc tylko raz na jakiś czas, kiedy jest bezpiecznie.
Czy popełniamy społeczne samobójstwo, jeśli rozwiewamy nasze prawdziwe uczucia, zakładamy strój, który jest trochę za głośny w biurze, ponieważ sprawia nam radość, przyznajmy się do czatu na przyjęciu, że tak naprawdę nie możemy znieść Beyonce i dzielić się naszym sekretem obsesja na punkcie niejasnej tureckiej muzyki pop?
Może.
Może stracimy kilku przyjaciół, wysadzimy mnóstwo randek i zdenerwujemy kilka osób, ale wyobraźmy sobie - tylko na sekundę - ludzi, którzy pozostają w pobliżu po więcej.
Jeśli za życie trzeba płacić częściej za nasze prawdziwe ja, powiedziałbym, że warto.
Kilka razy w życiu potrafię wskazać moment, w którym przyszło mi do głowy, że jestem w kimś zakochany, nigdy nie „wykonał właściwy ruch”, „wydawał się taki fajny” lub „wywarł na mnie wrażenie tą lub inną sprytną uwagą „. Zamiast tego zawsze zdarzały się te naturalne momenty, kiedy przypadkowo parsknęli podczas wielkiego śmiechu z brzucha lub dzielili się tajemnicą, której nigdy nie znaliście w chwili, gdy ktoś był zaskoczony.
To taniec przed lustrem robi okropne podszywanie się pod Micka Jaggera, gdy myślisz, że nikogo nie ma w domu, co wywołałoby uśmiech na sercu, gdy zostaniesz zapamiętany w nadchodzących latach. Ten mały przebłysk prawdy, który mówi, że wszyscy jesteśmy naprawdę niedorzeczni i dlaczego nawet staramy się to ukryć.
W każdym razie odczuwanie strachu
ŹródłoDreszczyk emocji związany z przejściem do silniejszego, bardziej pewnego siebie.
Jasne, straszne, ryzykowne i nerwowe jest narażanie się i otwieranie na te często osądzające spojrzenia boczne lub dziwne spojrzenia, których wszyscy się obawiamy, gdy otwieramy się i pozwalamy światu zobaczyć, kim naprawdę jesteśmy. W życiu nie ma reguły, która mówi, że każdy musi cię lubić, a nawet rozumieć; większość ludzi prawdopodobnie nawet nie rozumie się przez większość czasu.
Zrób sobie przerwę i zaprzyjaźnij się ze swoim wewnętrznym dziwakiem.
Wszyscy ją mamy, a ona ma rzeczy do powiedzenia, rzeczy do zrobienia, a nawet błędy do popełnienia. Kiedy ją duszimy, tworzymy blokadę naszej własnej prawdy, a być może nawet naszego przeznaczenia, którą należy przeżywać, wiedząc, kim jesteśmy, i naszą unikalną historię i cel tutaj.
Nie ma czegoś takiego jak całkowicie fajna ludzka istota, bez względu na to, jak wspaniały jest pokaz twoich przyjaciół lub znajomych.
Wszyscy widzieliśmy internetowe wersje życia ludzi na platformach takich jak Facebook i Instagram i wszyscy widzieliśmy, że prawda jest często bardzo różna, niż większość ludzi chce, abyśmy w to wierzyli, i to też jest w porządku.
Prawda jest taka, że wszyscy jesteśmy tak samo zdezorientowani i nieświadomi, jak inni, wszyscy patrzą na siebie, mając nadzieję ujrzeć błysk w czyimś oku, który mówi nam, że robimy to dobrze.
Prawda jest taka, że nie ma „racji”, tego jestem pewien. Po prostu rób to po swojemu i spróbuj nosić swoją dziwność na zewnątrz każdego dnia, jeśli możesz, i daj światu szansę zakochania się w prawdziwym tobie.
